Ազգ իմ, արթնացիր

Զարթնում եմ գիշերը մտախոհ,

լսվում է երազանքս աղոթքով:

Տենչում եմ մեն մի պարզ երկինք,

որ հարատևի առնվազն մի քանի դար:

Մարդկային կրքերի անդունդ – աշխարհը

անտեղյակ է,

չի տեսնում նախնիներիս երկրի

ավերակված տները,

տաճարները.

ռմբահարված մարմնով է ապրում

Երկիրս,

քաղաքակիրթ աշխարհ,

երեսպաշտ,

հանդուրժող

և լուռ

մոլագարի պես;

Իմ երկիր,

մի բուռ հայորդի պաշտպանում է

 քո երազանքը

դժնատեսիլ սարերում.

ազգ իմ, արթնացիր,

հաղթական երգիդ վերջին ակորդին

եթե հնչի

եկեղեցու վերջին զանգը,

վերստին աղոթիր.

թշնամին սահմանդ է հաեսլ…