ԵՐԿՈՒ ԱՇԽԱՐՀԻ ՄԻՋև

Ես ապրում եմ

մարդկային կրքերի անդունդի եզրին:

Արյան եռք եմ զգում երակներիս մեջ,

բայց դեռ ապրում եմ:

Տեռորի ենթարկվելուց ավելի վատթար չէ՞

խեղդվել վշտի մեջ,

քարանալ անուժ՝

ի տես

մահացու հիվանդ մարդկային ցեղի՝

եսամոլ, ագահ,

վախվորած ու ծույլ,

այսպես անխռով, ընդմիշտ քնած

խորը քնի մեջ.

մարդը թաքնվել է իր արարած

սարսափ աշխարհից.

մի պահ հետևեք ժամացույցի ռիթմերին:

Եղջյուրներն են սուրում,

փայլում են էկրանները ֆոսֆորատեսիլ,

և թվում է մեզ ավելի կմոտենա,

կնսեմացնի,

բետոնե մի պատ է աճում մեր միջև

և հեռու,

անդունդի մյուս կողմում

հինավուրց մի ժողովուրդ

իր որդիներին ուղարկում է

մահվանն ընդառաջ՝

մինչև արյան վերջին կաթիլ,

մի բուռ, քարքարոտ հողի համար:

Երկիր՝ մոր արցունքի պես տաք

և գուրգուրելի,

ինչպես վարսերը սիրելիի,

և երկիրը, որի զավակները

ցրված են աշխարհով մեկ

ժամացույցի սլաքների պես

դողում է վայրկյան առ վայրկյան:

Եւ հորդաներն են շարունակ գալիս կատաղի՝

մահ սփռելով

մարդկային կրքերի անդունդի եզրին:

Հայությունը ստվերում է մնում.

անմահանում են երգելով,

երգում են սիրո երգն ամենահին

ու նաև խաղաղ երկնքի մասին,

որի ներքո տաճարներ են կառուցվում,

և գրքեր են գրվում, որ կարդան նրանց

հպարտ որդիները

և սերունդներն ապագա:

բուլղարերեն տողացիից թարգմանեց՝  Արթուր Անդրանիկեան