Մայրիկ

Դու այդ գիշերը չե՞ս քնել, մայրիկ,

Լսում եմ ձայնդ ես տխրահառաչ,

արշալույսին և ցուրտ և դաժան

լեռը ծանրաշունչ տնքում է, մայրիկ:

Ցուրտ է, ու բուքն է  ելնում ժայռն ի վեր,

հասնում մինչ վերձիգ թնդանոթին ,

լցվում է նույնիսկ կոշիկներիս մեջ:

Դու քնիր, մայրիկ,

ես դեռ չեմ մրսում,

քո սիրով գործած գուլպաները ինձ

փրկում են ցրտից,

հիշու՞մ ես, երբ  գործում էիր

մատներով քո նուրբ,

ես ծիծաղում էի,

համբուրում էի ձեռքերդ, մայրիկ,

հիմա նրանք են ինձ ջերմացնում:

 Գիտե՞ս,  մի չոր ծիրան եմ պահել,

մեր տան պարտեզից,

այնքան քաղցր է, այնքան բուրավետ:

Թեև ջերմում եմ, բայց

մի մտածիր երբեք իմ մասին:

Համբուրում եմ ես ձեռքերը քո սուրբ,

գիտեմ,  հույզերդ են արձագանքում՝

իմ մեջ, այս պահին:

Եւ ես խնդրում եմ, որ իմ փոխարեն

քամին քեզ գրկի, պարուրի սիրով,

Ու թե այս պահին քնած ես հանգիստ,

քո անդորրը ես կհսկեմ ընդմիշտ:

Այս ահարկու պատերազմի հերոսներն եք դու ու մայրս:

Զոհվում եմ`

Շնորհակալ լինելով ձեզ:

բուլղարերեն տողացիից թարգմանեց՝  Արթուր Անդրանիկեան