ԱՂԵՂ

Հրետակոծվում է սուրբ հողն – անխղճաբար.

Մենք արմատախիլ ենք՝

արդեն մի քանի դար:

Սասուն, Էրզրում

Վան, Զեյթուն,

երկիրը կծկվել է

մեր հին ցեղի ցավից:

Թալեաթը խոստումն իր կատարել էր.

-Եթե թեկուզ մի հայ մնա –

նա վրեժխնդիր կլինի…

Եթե գոյատևելու ենք – ապա, ոչ

սովահար, հյուծված, սրտակոտոր,

ապրել ենք – պանծացնելով

մեր ազգանվան ՅԱՆ-ը,

և շարունակ

արդեն հարյուր տարուց ավել…

ահա Անին – ուրվական քաղաք,

դրախտային տաճարները – ախոռներում աղտոտ,

ահա Ախթամարը – բաղնիքի կապույտ

ջրերում հառաչող.

Հայաստանը մոխրի եք վերածել,

պարպվել է երկինքը,

մարդիկ են անհող – հուշակորույս:

Այսօր ամենուր մահ է տիրում.

այս հարցը մնում է անպատասխան,

և հայորդիք են զոհվում՝

իրենց սուրբ հողի պաշտպան:

Հին թագավորության

տարածքներում

մոլախոտեր են ծլարձակվում՝

մոխրակույտերից,

աշխարհից մոռացված աննշան մի մասնիկ,

սուրբ ու թանկագին

Աստծուց օրհնված:

Բայց նրանք շարունակ

գրոհում են,

գլխապատառ՝

սեգ սարերի քերծերին զարվելով,

քարե քանդակ տղամարդկանց և կանանց

դեմ-հանդիման:

Բայց մենք չենք զիջի,

թեկուզ մի թիզ հող,

քանի դեռ կենդանի ենք,

պատրաստ պայքարով մեռնելու:

Հայոց հող,

քո ամեն քարի մեջ

արցունք կա անթեղված՝

մեր նախնյաց պայծառ աչքերից ծորած

և ցավն է միշտ առկա

մթության մեջ

հավերժացած զինվորների…

բուլղարերեն տողացիից թարգմանեց՝  Արթուր Անդրանիկեան